Środki trwałe należą do podstawowych obszarów rachunkowości w firmach produkcyjnych lub usługowych – np. z zakresu usług transportowych lub budowlanych. Niestety, często są one przez nas traktowane jedynie pobieżnie, bo w praktyce wystarczy zakupić środki trwałe, wprowadzić je do rejestru… i na tym koniec. Ach, no może jeszcze wracamy do nich, kiedy następuje ich sprzedaż lub likwidacja. 

Środki trwałe przed wprowadzeniem do rejestru, wymagają przypisania odpowiedniej stawki amortyzacyjnej – która, de facto, może mieć istotny wpływ na optymalizację wyniku finansowego. Nie można bowiem (chyba że w ustawowych wyjątkach) na równi traktować amortyzacji bilansowej z podatkowej, okresu ekonomicznej użyteczności z okresem przydatności podatkowym.

Do tego środki trwałe musimy inwentaryzować. Inwentaryzacja nie wynika jedynie z tzw. „widzimiesię”, czyli policzę wtedy, kiedy znajdę na to czas (tak – czy w księgowości można mówić o wolnym czasie?:)). Ustawa o rachunkowości wyraźnie mówi, że przynajmniej raz na cztery lata należy zinwentaryzować środki trwałe  (por. art. 26 UoR).

Co do zasady, metody inwentaryzacji są trzy:

• spis z natury
• porównanie zapisów księgowych z danymi wynikającymi z dokumentów źródłowych
• potwierdzenie salda.

Środki trwałe powinny być inwentaryzowane drogą spisu z natury.

Main page Other posts